Ayon sa isang pag-aaral sa United Kingdom, karaniwang tumitingin sa cellphone ang mga taong nasa hustong gulang kada labindalawang minuto. Pero para bang kulang pa iyan kung iisipin ko gaano kadalas ako maghanap ng sagot sa Google o tumugon sa walang katapusang mensaheng pumapasok sa cellphone ko sa buong araw. Marami sa atin umaasa sa cellphone para maging organisado, maalam, at konektado.

Maraming oras ang ginugol ko noon sa paghanap ng diamante para sa singsing pang-engagement. Nabagabag ako: paano kung hindi ko makita ang pinakamaganda?

Dahil sa matinding sakit na naramdaman ko, napilitan akong manatili sa kuwarto sa mga unang araw ng bakasyon namin. Naging makulimlim ang damdamin ko tulad din ng kalangitan. Nang nakapasyal ako sa malapit na parola kasama ang asawa ko, nakita kong natakpan ng maiitim na ulap ang magagandang tanawin.

Tuwing umaga, pagbili ni Glen ng kape sa malapit na drive-through, binabayaran na rin niya ang para sa taong nasa kotseng kasunod niya at binibilinan ang kahera na batiin ito ng magandang araw para sa kanya. ‘Di sila kilala ni Glen. ‘Di niya alam ang reaksyon nila. Gusto lang niya makagawa ng kahit munting kabutihan sa iba.

Noong Nobyembre 1742, nagkagulo sa Staffordshire, sa bansang England. Ipinoprotesta ng mga tao ang Magandang Balita na ipinapahayag ni Charles Wesley. ‘Di nila matanggap na may mga tradisyon sa simbahan na binabago ng ipinapahayag ng magkapatid na sina Charles at John Wesley.